ชื่อผลงาน                               ลิขิตรัก นาย เวลา

จำนวน                                    189 หน้า

ราคา                                        199 บาท

ประเภท                                   Boy Love

บทประพันธ์                            วีนัส เก้าศูนย์เก้า

ผู้จัดย่อหน้า / พิสูจน์อักษร   วีนัส เก้าศูนย์เก้า

ติดตามข่าวสารเพิ่มเติม   https://www.facebook.com/Venus909_writer

                สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์พ.ศ. 2537 ผลงานชิ้นนี้เป็นลิขสิทธิ์ส่วนบุคคล ห้ามมีการคัดลอก ทำซ้ำ ลอกเลียนแบบ ดัดแปลงเนื้อหาบางส่วน หรือทั้งหมดไม่ว่ากรณีใดทั้งสิ้น โดยไม่ได้รับอนุญาต หากต้องการนำไปใช้เพื่อเป็นประโยชน์แก่สาธารณะกรุณาติดต่อ วีนัส (062-6633889)

 

 

 

Chapter 0 / INTRO

 

    “Have a nice day to me”

            “Smile :(“

            ‘ ฟิ้วว’ ลมพัดแรง ต้นไม้โอนเอนพลิ้วไหว เกาะเล็กๆ ห่างไกลผู้คนสวยงามราวภาพวาด ผมมองเพลินเพราะรู้สึกคุ้นตา จะว่าเคยมาแล้วก็ไม่ใช่ แปลกจัง!

            ‘ หมับ’ เบื้องหน้าคือทะเลกว้าง พื้นทรายขาวสะอาด ผมนั่งอยู่นานเพราะคนที่มาด้วยหนีไปรับโทรศัพท์ ทั้งที่ในมือผมไอ้เครื่องสี่เหลี่ยมมันขึ้น ‘No Service’ ไม่มีสัญญาณ

            “ ยิ้มหน่อยซิค่ะ แถวนี้ไม่มีสัญญาณเลย กรีนเดินหาตั้งนานกว่าจะได้ฝากเพื่อนส่งงาน”

            เสียงอ้อนหวานบอกผมแบบนั้น สองแขนกอดรัด ตีหน้าซื่อใส เหมือนผมโง่คิดตามไม่ทัน

            “ ฮู้ว์! ไอ้เมท ไม่ได้มากันแค่สองคนนะเว้ย สนใจเพื่อนบ้างซิครับมึง”

            ใช่ครับ! เราไม่ได้มากันแค่สองคน เจ้าของเสียงโวยวายเมื่อกี้ คือนัททิวเพื่อนผมเองและอาจจะเป็นชู้รักด้วย

              “ ที่นี่สวยดีเนอะ โดยเฉพาะสาวสวยใส่บิกีนี่โน้นน่ะ เห็นแล้ว... น้ำลายจะไหล” นัททิวมันแนวตี๋หื่น สายตามันคำนวณทุกอย่างออกเป็นตัวเลขหมด ไม่ว่าจะเป็น 38C 26 34 สัดส่วนในฝันแบบนี้ไม่พ้นสายตามันแน่

            “ ถ้ากรีนใส่บ้าง เมทริกซ์จะชอบไหม” อยู่ๆ กรีนก็พูดขึ้นมา ทำให้บรรยากาศน่าอึดอัดกว่าเดิม แฟนสาวของผมออกอาการหึงชู้ชัดเจน ในขณะที่ผมต้องแสร้งไม่รู้ไม่เห็น

            “ เฮ้ย! ไปหาไรกินกัน คืนนี้จัดเต็มไม่เมาไม่เลิก” ไอ้นัทพยายามชวนคุย มันคงสังเกตเห็นผมเงียบมาสักพักแล้ว

            “ มึงไปกับกรีนเหอะ   กูยังเมื่อยอยู่เลยวะ” คำตอบผมทำให้ทั้งสองคนยิ้ม

            ในเมื่อเค้าไม่ชอบเราจะไปรั้งทำไมล่ะครับ หรือถ้าคิดให้ดี ผมเองก็อาจไม่ชอบเธอเหมือนกัน

            นั่งคุ้ยเขี่ยปล่อยอารมณ์ไปกับธรรมชาติตรงหน้า เกาะเงียบเหงานักท่องเที่ยวบางตา แปลก ! ผมกลับรู้สึกมีคนจ้องอยู่ตลอด ลมเย็นสบายกล่อมให้ผมอยากหลับ ถ้ามือไม่เผลอไปโดนบางอย่างเข้าซะก่อน

            “ อะไรวะเนี่ย” ใต้พื้นทรายมีบางอย่างโผล่ขึ้นมา ทรงสี่เหลี่ยมคุ้นตา มีโลโก้แอปเปิ้ลถูกขโมยประดับอยู่ รอยขูดขีดเต็มไปหมด หน้าจอดำสนิท

            “ โทรศัพท์ใครวะ” ผมพึมพรำกับตัวเอง มองซ้ายมองขวาเผื่อเจ้าของจะอยู่ใกล้ แต่ตรงนี้ไม่มีใครเลย ออ! มีผู้ชายอีกคนใส่หมวกปิดหน้านั่งไม่ไกลจากผมมาก

            “ รอยเยอะขนาดนี้ ตกมากี่ปีแล้ววะ” เพ็งดูรอยรอบเครื่อง ไหนบอกว่าบอดี้ทำจากอลูมิเนียมป้องกันรอยขูดขีดไง ทำไมมันเยินขนาดนี้ได้ บางทีคงมีคนทำตกในทะเล แล้วน้ำพัดมาเกยฝั่งละมั่ง

            ผมตั้งใจจะเอาไปทิ้ง อยากเป็นพลเมืองดีรักษ์โลกว่างั้นเหอะ แต่เสียงแจ้งเตือนกลับดังขึ้น ทั้งที่สภาพมันน่าจะพังไปแล้ว

 ตริ๊งง ! ตริ๊งง!

            “ กว่าจะหาเจอ”

            “ คิดถึงไหม...เจ้านาย”

 

 

 

 

 

 

           

 

 

 

Chapter 1

Matrix’s Part

เกมส์พระราชา

            ทะเลยามค่ำคืนเงียบสงบ เรานั่งปาร์ตี้ริมหาด ร้องเพลงคลอเคล้ากับสายลมหวีดหวิว สายตาไอ้นัทจ้องผมสลับกับคอร์ดกีตาร์ไปมา แม้กรีนจะนั่งอยู่ด้วยพยายามแสร้งร่าเริงสนุกสนาน แต่ก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้น

 

“ ได้ชิดเพียงลมหายใจ
แค่ได้ใช้เวลาร่วมกัน
แค่เพื่อนเท่านั้น แต่มันเกินห้ามใจ
ที่ค้างในความรู้สึก ว่าลึกๆเธอคิดยังไง
รักเธอเท่าไร แต่ไม่เคยพูดกัน

... อ้างอิง https://www.siamzone.com/music/thailyric/712w,ji^h,yo,kvki,INwso

            เพลงที่ไอ้นัททิวมันเลือกร้องครับ เสียงร้องละมุนคลอเสียงเกากีตาร์สร้างบรรยากาศ ระหว่างเราสามคนเงียบลงทันที ไม่รู้มันมาอารมณ์ไหน ทั้งที่ผมเองเปิดโอกาสให้ตลอด หากใช้ความกล้าสักนิด แล้วพูดออกมาตรงๆ ว่าอยากคบกัน ผมก็จะหลีกทางให้ ได้ไม่ต้องลำบากใจทุกฝ่าย

            “ เอาเพลงสนุกๆ บ้าง ดูซิเมทริกซ์จะหลับแล้ว”

            “ เอาที่ชอบๆ เลย ฟังได้หมดอะ”

            กรีนรีบแก้สถานการณ์ ชวนคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้เพื่อไม่ให้ตึงเครียด ไอ้นัทยังขนเพลงเศร้ามาร้องอีกหลายเพลง ไม่รู้ใครกันแน่ควรเศร้า คนหนึ่งก็เพื่อนรัก อีกคนก็แฟน

            ที่ผมทนนิ่งไม่ปริปากพูด ไม่ใช่เพราะผมเป็นคนดีหรอกนะครับ เพราะความหมันไส้ล้วนๆ

          ‘ ปากแข็งกันดีนัก’

            “ มาเล่นเกมส์พระราชากัน ปากขวดชี้ไปที่ใครคนนั้นเป็นพระราชาจะสั่งอะไรก็ได้ ถ้าคนถูกสั่งไม่ทำก็ยก หมดแก้ว!”

            “ เอาดิ กรีนหมุนเลย” ไอ้นัทรีบพูด ความหน้าด้านติดเพดานบวกกับคอแข็งตัวพ่อ เกมส์นี้เด็กๆ ชิวๆ ผมว่าที่มันกระตือรือร้นอยากเล่น เพราะอยากเอาใจกรีนมากกว่า

            “ ในนามของพระราชากรีน ขอสั่งให้นัทจูบเมทริกซ์ สู้เปล่า! ไม่ไหวก็ยก” นี่คือเกมส์ยอดฮิตทุกวงเหล้า คำสั่งก็จะแปลกๆ เหมือนที่ไอ้นัทกำลังโดนอยู่

            “ เอาจริงดิมึง ใจเย็น! กูว่ายกดีกว่า เชี้ย! สัดแมร่งง..” คำสั่งน่าสะพรึงของกรีน ทำเอาเหล้าในปากแทบพุ่ง ไอ้นัทยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนแสดงท่าทางหื่นจัด มันขยับเข้าใกล้ผมทีละน้อยๆ

             มือที่ดูเหมือนใหญ่พอๆ กันกับล็อกข้อแขนผมไว้อย่างง่ายดาย ยังไม่ทันจะด่าจบริมฝีปากเหม็นเปรี้ยวของมันปรี่ก็เข้ามาจูบผมจนได้

            “ เชี้ยนัท! ยี้! กูจะอ้วก” มันสองคนเห็นท่าสะดีดสะดิ้งของผมแล้วขำกันใหญ่ มันขนลุกแปลกๆ ผู้ชายเหมือนกันสั่งให้จูบกันเนี่ยพอเข้าใจ แต่ผมกับไอ้นัทมันเพื่อนกันไง รู้ไส้รู้พุงหมด มันยี้แปลกๆ

            “ อะ อะ เอาใหม่!” ไอ้นัทได้สิทธิหมุนขวด แล้วผู้เคราะห์ร้ายก็คือผมเอง นิ้วมันบังคับขวดได้หรือไงวะ

            “ ในนามของพระราชานัททิว กูขอสั่งให้มึงไปสารภาพรักกับใครก็ได้ บนหาดนี้” งานยากเลยมึง มองซ้ายมองขวาไม่เห็นจะมีใครเลย แล้วก็จะสารภาพรักกับใครดีเนี่ย

 

 

“ แต่เราก็หากันจนเจอ มันนานแค่ไหนที่คอยเธอมา
รู้สึกไหมว่าชีวิตคุ้มค่า เมื่อมีใครสักคนข้างกาย
เกิดมาเพื่อหาใครคนหนึ่ง เป็นคนที่ฟ้าสร้างมาตรงใจ
เราต่างรู้ โลกมันแสนกว้างใหญ่
แต่มันคงไม่ยากเกินไป ที่ฉันจะพบเธอ”

 

            เสียงร้องเพลงดังไม่ไกลจากกลุ่มเรานัก ภายใต้ความมืดผมเห็นเงาคนลางๆ ใส่เสื้อยืดสีขาว มือจับคอร์ดกีต้าร้องเพลงสบายอารมณ์

            “ มืดขนาดนี้จะใส่หมวกทำไมวะ” พึมพรำด้วยความสงสัย

            “ อะไรมึง ไม่ไหวจะยกก็ได้นะ กูไม่ล้อมึงหรอก ไอ้ป๊อด!”

            นี่ยังไม่ล้อใช่ไหม? หน้าตายิ้มเย้ย แถมกลั้วขำเหมือนผมเป็นตัวตลก มันเห็นผมมองไปที่คนนั้นหลายครั้ง มันคงได้คำตอบแล้วแหละว่าผมไม่ป๊อด พยักหน้ากดดันให้ผมรีบลุกอยู่ได้ แมร่ง! เอาวะ

           

            “ นาย เรามีอะไรจะบอก”

            “ ...”

            “ เราชอบนาย”

 

           ออร่าระดับผม เดินฝ่าความมืดไปตรงไหนก็ยังเด่นสะท้อนแสงอยู่ดี เห็นจะมีแต่หมอนี่แหละ เอาแต่ก้มหน้ามือจับคอร์ดไม่สนใจผมเลยสักนิด จนเมื่อผมพูดจบทุกอย่างหยุดนิ่งฉับพลัน หมวกที่ปักคำว่า ‘Time’ เงยหน้าขึ้นช้าๆ แล้วยิ้มตอบ

            “ แมร่ง! คนอะไรวะ น่ารักชิหาย” ผมไม่ได้พูดคำนี้ออกไปหรอกครับ หัวใจผมตังหากที่พูด ดีนะที่มันไม่มีเสียง ไม่งั้นอีกฝ่ายคงไม่ยิน

            “ ผมก็ชอบพี่เหมือนกัน คิดถึงจัง” เสียงหวานหูตามลักษณะหน้าตา หยุดโลกผมไม่ให้เคลื่อนไหว เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้บอกว่า ‘ คิดถึง’ งั้นหรอ เราไปรู้จักกันตอนไหนเนี่ย

            “ โทษที เพื่อนพี่กวนอะไรน้องหรือเปล่า” เสียงไอ้นัทปลุกผมจากภวังค์ คนตรงหน้ายิ้มให้อีกครั้ง จ้องผมตาเป็นประกาย ทำเอาคนที่เพิ่งแทรกเข้ามาใหม่กลายเป็นส่วนเกิน

            “ เฮ้ยมึง! เมาหรือไง กลับโต๊ะได้แล้ว” ไอ้นัทพยักหน้าให้คนนั้นเป็นการขอโทษ แล้วรีบลากผมออกมา

            “ แมร่ง! ตัวขาว ปากแดง น่ารักโคตร” ผมถึงกับเพ้อ ยกแก้วตัวเองขึ้นดื่มรวดเดียวหมด มันฝืดคอมาก ราวกับว่านาทีที่ผ่านมาผมกลืนน้ำลายจนหมดแล้ว

            “ ใจเย็นมึง ไม่ยักรู้มึงชอบแนวนี้ด้วย” ไอ้นัทถามเสียงอ่อย

            “ น่ารักขนาดนี้ใครไม่ชอบมั่งวะ” รีบเถียงกลับทันที

            “ ผู้ชายนะมึง!”

            “ อ้าวหรอ! แล้วไง”

            ยอมรับว่าวูบหนึ่งผมคิดตามมัน แต่แค่วินาทีเดียวจริงๆ เพราะหัวใจอีกนั้นแหละสั่งให้ผมพูด ‘ แล้วไง’

            

            ไม่ได้ตั้งใจทำให้กร่อยนะ พอภารกิจผมสำเร็จทั้งกรีน ทั้งนัททิวก็เอาแต่เงียบ นั่งเพลินอีกสักพัก ก็แยกย้ายกันเข้าห้อง ปกติงานฮันนิมูนแบบนี้ แฟนเค้าก็ต้องนอนด้วยกันใช่ไหม แต่ไอ้เพื่อนผมมันขัดขว้าง ทำให้ตอนนี้ผมต้องมานอนห้องเดียวกับมัน

            “ มีอะไร มองหน้ากูอยู่ได้” แม้ไฟในห้องปิดสนิท แสงสลัวข้างนอกยังสะท้อนแววตาอยากรู้อยากเห็นออกมา

            “ มีอะไร จะพูดกับกูหรือเปล่า” เปิดโอกาสให้มันอีกครั้ง หวังว่ามันจะกล้าขอกรีนจากผมตรงๆ

            “ เด็กคนนั้น...ที่มึงชมว่าน่ารัก มึงชอบเค้าจริงหรอวะ” สมองไอ้นัทคงเรียบเรียงคำอยู่ ผมรู้สึกได้ว่ามันพูดเน้นทีละคำ ทั้งอึดอัดทั้งลุ้นนึกว่ามันจะถามเรื่องอื่นซะอีก

            “ ห้ะ! คนไหน” ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ ถามย้ำเพื่อให้โอกาสครั้งสุดท้าย ท้ายสุดของสุดท้าย

            “ ก็ที่มึงไปสารภาพรักไง” มันกระชากเสียง ทำเป็นไม่พอใจไปได้

            “ อืม แล้วไง” ผมเหล่มองนิดหนึ่ง ตอบเสียงเหนื่อยๆ

            “ มึงชอบเค้า… หรอวะ” ปกติมันไม่ใช่คนเซ้าซี้นะ แล้วนี่อะไร...ไม่จบ!

            “ อืม เค้าน่ารักดี กูไม่สนใจเรื่องอื่นหรอก” ผมตอบตามที่ใจผมคิด

            “ แล้วถ้า… เป็นกูล่ะ” มันสวนกลับทันที

            ประโยคเหยียดยาวที่ผ่านมา เรานอนคุยกันตามปกติ แต่พอเจอคำถามสุดท้ายผมรีบลุกขึ้นนั่งทันที ใช้ความสามารถที่พอจะมีอยู่บ้างประมวลผล มันต้องการอะไรกันแน่นะ หรือมันอยากบอกอะไรผม

            ไม่นะ ! ไม่ใช่! ไม่จริง! ผมไม่ได้เป็นเกย์ ผมเป็นผู้ชายนะครับ ไม่ต้องชี้นำเลย ที่มันทำแบบนี้เพื่อจะยัดเยียดเด็กคนนั้นให้ผม แล้วจะเคลมกรีนไว้เองใช่ไหม ไม่เห็นต้องอ้อมโลกขนาดนั้นเลย

            “ มึงอะนะ! แค่จูบกูยังทำหน้าขยักแขยง แต่ก็ได้นะ! ถ้ามึงชอบกู” ผมตอบกวนทีนไปอย่างนั้นเอง แถมยังใช้สายตาอ่านกิน ไล่สำรวจร่างกายมันอีกด้วย

            “ นอนเหอะมึง กูง่วงแล้ว” เตียงควีนไซส์รับร่างผู้ชายสองคนลงนอนพร้อมกัน ระยะห่างเพียงคืบทำให้ผมรู้สึกได้ ถึงเสียงถอนหายใจ

            “ นอนไม่หลับหรอมึง มีอะไรพูดกับกูตรงๆ ได้นะ ยังไงกูก็เพื่อนมึง” ผมว่าเรื่องที่ทำให้มันนอนไม่หลับ ต้องเป็นเรื่องกรีนแน่ๆ โถ่เอ้ย! โง่ชะมัด เรื่องของความรักใครบังคับได้ล่ะ

            พอพูดจบแรงสั่นไหวบนเตียงก็เกิดขึ้น รู้สึกได้ว่าคนเบื้องหลังผม พลิกตัวมาหาแล้วใช้พลังงานบางอย่างจ้องผมอยู่       ‘ ครืด ครืด’ สัญญาณไฟสว่างวาบ เพราะแรงสั่นข้อความเข้า ด้วยความเคยชินผมจึงควานมือหาที่

หัวเตียง คว้ามากดอ่านด้วยความงัวเงีย

            “ ฝันดีครับ เจ้านาย”

            ‘ เออๆ ฝันดีๆ’  ความง่วงเงียบอกความมืดทำให้ผมไม่สนใจอยากรู้นัก ว่าแต่ ! เจ้านายไหน แล้วใครส่งมา

            ความสากไม่คุ้นมือทำให้ผมหยุดดูอีกครั้ง ‘ นี่ไม่ใช่โทรศัพท์เรา’ อย่างที่บอกสภาพเยินขนาดนั้น ยังใช้ได้อยู่อีกหรอ แถมตอนที่เจอจอดำสนิท ไม่มีเหตุผลสนับสนุนเลยสักนิดว่า...มันยังใช้ได้

            “ เป็นอะไรมึง สาวที่ไหนไลน์มา” ไอ้ทิวถามเสียงแข็ง สงสัยแสงสว่างจะแยงตาจนมันรำคาญ เอาวะ! ค่อยอยากรู้ต่อพรุ่งนี้ก็ได้

            เช้าวันใหม่ กว่าจะลุกจากเตียงได้ก็สายมากแล้ว เมื่อคืนดื่มไปไม่เท่าไรหรอก พอบวกกับเพลียเพราะขับรถมาไกลเลยหลับสนิท มองรอบตัวตอนนี้เหลือผมคนเดียว ซึ่งแน่นอนว่าไอ้ทิวคงอยู่กันกรีน

            เหลือบเห็นโทรศัพท์สองเครื่องที่หัวเตียง เครื่องหนึ่งของผมเป็นรุ่นล้าสุดจากค่ายผลไม้แหว่ง อีกเครื่องก็ค่ายเดียวกันเพียงแต่ดูไม่คุ้นตาเลย

            “ รุ่นอะไรวะเนี่ย ไอโฟนเฉินเจิ้นหรือเปล่า” เพ็งดูรอบตัวเครื่องอย่างตั้งใจ วัสดุเรียบหรูสไตล์ของค่ายนี้เลย โลโก้ ซีรี่ย์นัมเบอร์อยู่ครบทุกตัว ฟังชั่นใช้งานได้ปกติ

            “ ของแท้นี่หว่า แล้วมันรุ่นอะไร”

            “ ดูๆ ไปสวยกว่าที่ใช้อยู่อีก”

            “ หรือจะเป็น i8 หรือ i10 วะเนี่ย”

            ผมพอมีความรู้เรื่องเทคโนโลยีอยู่บ้าง จึงดูออกว่าของแท้แน่นอน แต่ที่แปลกคือมันเป็นรุ่นที่ยังไม่วางขาย

            ...รุ่นที่มาจากอนาคต

 

 

 

ตริ๊งง.. ตริ๊งง..

            “ อากาศดี”

            “ ไปเดินเล่นกันเถอะ”

            “ เจ้านาย”

Chapter 2

Matrix’s Part

คิดถึง

         

            “ ทำไมคะ ไม่กล้าบอกเมทริกซ์หรือไม่จริงจังกับกรีน กันแน่!”

            “ แล้วทำไมกรีนไม่บอกเองล่ะ มันเป็นเพื่อนผม ที่เราทำกันอยู่เนี่ย มันน่าประกาศให้คนอื่นรู้หรือไง”

            “ เพื่อนหรอ ถ้าเพื่อนกันจริง เค้าไม่แย่งแฟนเพื่อนแบบนี้หรอกค่ะ”

            “ กรีน!”

            ความบังเอิญบวกโชคชะตาเล่นตลกเล็กๆ ทำให้ผมได้ยินชัดทุกคำ การแอบฟังไม่ใช่เรื่องดีนะครับ แต่เมื่อได้รับรู้แล้วจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็ไม่ได้

            “ นัททิว ไม่ต้องกลัวเมทริกซ์จะเสียใจหรอกค่ะ ใครๆ ก็รู้ว่าเค้าเป็น”

            “…”

            “ เจ้าสายชายแห้ว”

            สีหน้าไอ้นัทสับสน มันคงลำบากใจมาก ก็จริงอย่างที่กรีนพูด สกิลความหล่อของผมเนี่ย หล่อระดับเจ้าชายเลย แต่แมร่ง! แดกแห้วตลอด แปลกนะ! ผมลืมไปหมด ไม่รู้สึกเสียใจกับใครเลย

 

            ‘ เฮ้อ!’ บอกอากาศดีให้ออกมาเดินเล่น แล้วนี่มันอะไรวะ เครียดหนักกว่าเดิมซะอีก ผมควรทำไงดีครับ ลึกๆ ผมก็อยากลบสถิติ เจ้าชายสายแห้ว เหมือนกัน

            เดินเรื่อยเปื่อยจนถึงมุมพักผ่อนของรีสอร์ท ทิ้งร่างบนโซฟานุ่ม กลิ้งซ้ายกลิ้งขวาคิดไม่ตก จะทำอย่างไงดีนะ ให้เรื่องรักสามเศร้านี้จบลงด้วยดี

            “ เมื่อคืน...ฝันดีไหม” จังหวะผมถอนหายใจ เสียงนี้ก็ดังขึ้นจากด้านหลัง

            “ หึ! พูดกับผมหรอ ออ! นายน่ะเอง” หันไปถามย้ำอีกครั้ง โลโก้ ‘Time’ เด่นชัดทำให้ผมจำได้ เด็กตัวขาวปากแดงคนนั้นนิเอง ว่าแต่ทำไมตอนเช้าความน่ารักมันยิ่งทวีคูณแบบนี้นะ

            “ ก็นายนั่นแหละ อยู่กันสองคนคุยกับ...มั้ง” ดีนะที่ใจผมตราตรึงอยู่กับความน่ารัก ไม่งั้นมือไม้ได้ทำงานแน่ สีหน้ากวนประสาท แถมละบ้างคำไม่ออกเสียงซะด้วย คำว่าอะไรน่ะหรอครับ ‘ อยู่กันสองคนคุยกับหมามั้ง’

            “ ให้ผมช่วยไหม ผมช่วยได้ทุกอย่างนะ” ไอ้เด็กนั่นได้ทีย้ายมานั่งข้างผม ผิวเนื้อขาวอมชมพูระเรื้อเสียดสีแขนผมเพียงเสียววินาที

            ‘ เชี่ย! ตัวนิ่มชิบหาย’ ดีนะคำที่หัวพูดมันไม่มีเสียง ไม่งั้นตอนนี้มันต้องขำผมแน่ เป็นผู้ชายเสือกตื่นเต้นแค่แขนบังเอิญโดนกัน

            “ เรื่องของผู้ใหญ่ มึงช่วยไม่ได้หรอก” ผมตอบส่งๆ ก้มหน้าไม่กล้าสบตามันซะแล้ว

            “ อยากให้เพื่อนคบกัน โดยที่ตัวเองไม่แห้วนะหรอ ง่ายจะตายไป” ปร๊ะ! มันรู้ เฮ้ย! ผมยังไม่ได้เล่าออกไปเลยนะ

            “ ทำไง บอกซิ” ผมย้อนถาม เพราะผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน

            “ คบผมซิ ในเมื่อพี่ชอบผม ผมก็ชอบพี่ เรามาคบกันไหม” คำพูดแสนหวาน ปล่อยออกมากจากริมฝีปากแดงจัดทีละประโยค ยอมรับว่าผมไม่ได้ตั้งใจฟังเลย ลองใครมาเป็นผมซิ ตัวหอมๆ ผิวขาวละเอียด หน้าเคลื่อนเข้ามาใกล้ ไม่ตะลึง( ในความหล่อ) ก็ไม่รู้จะพูดยังไง  

              “ เดี๋ยว! มึงก็ซื่อเนอะ นั้นมันแค่เกมส์ไม่เคยเลยหรือไง” ดีที่สติผมกลับมาทำงานทัน ไม่งั้นได้เออออไปกับเด็กนี่แน่

            “ งั้นข้ามเรื่องชอบไปก่อน ลองคิดดูถ้าเราคบกัน ทุกอย่างก็ลงตัวพอดี” วูบหนึ่งสีหน้าเด็กนั่นสลดลง ก่อนจะพูดหว่านล้อมผมอีกครั้ง

            “ แล้วมันจะช่วยไรได้วะ”

            “ ก็ไม่อยากถูกบอกเลิกไม่ใช่หรอ ป่ะ! ไปบอกเลิกเธอคนนั้นกัน”

            แค่ผิวเนียนละเอียดผมก็หลงมากแล้ว นี่มาทั้งมือเลยครับ ฝ่ามือนิ๊ม... นิ้ม...จับข้อมือผมลากเดินไปทางนั้น ยอมรับว่าผมมองมือนั้นสลับกับมองหน้ามัน

‘ ตึก ตึก’ ยิ้มมุมปากนั่นคืออะไร

            “ พี่จะพูดเอง หรือให้ผมพูดให้” อะไรกันวะ เวลาไม่ถึง 24 ชั่วโมง ไอ้เด็กนี้สำคัญขนาดทำอะไรแทนผมได้แล้วหรอ

            “ ก็พูดเองได้ เพื่อนกูไม่ใช่เพื่อนมึง” ผมตอบเสียงกระด้าง สะบัดแข็งออก แสร้งเหมือนไม่พอใจ ทั้งที่ความจริงยังสับสน...

            ผมเดินมาจนถึงห้องอาหารของรีสอร์ท เห็นเพื่อนทั้งสองนั่งอยู่จึงเดินไปร่วมวงด้วย ส่วนไอ้คนที่มาใหม่ก็ยังเดินตามต้อยๆ ทั้งโต๊ะมองมันเป็นตาเดียว จนกรีนชวนคุยแก้สถานการณ์

            “ อ้าว! เมทริกซ์ หาตั้งนานไปไหนมาเนี่ย”

            “ ไปเดินเล่นมานะ ไงมึงตื่นแล้วไม่ปลุกกูเลยนะ”

            “ เออๆ โทษที ก็เห็นมึงกำลังหลับสบายเลย”

            “ เมทริกซ์! นัททิวมีอะไรจะคุยด้วยน่ะ”

            เอาแล้วไง ประโยคเปิดทาง ถ้าผมยังนิ่งเฉย อีกไม่กี่วินาทีผมได้ตำแหน่ง เจ้าชายสายแห้ว อีกรอบแน่

            “ เดี๋ยว! กูพูดก่อน กรีนเราเลิกกันเหอะ”



โปรดติดตามตอนต่อไป