บอกเล่าเก้าสิบ

            “ ชีวิตคนเราไม่ได้สวยงามนักหรอก แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไป ทุกคนล้วนมีแบบอย่างในการดำเนินชีวิต เพราะชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ แต่เราเลือกได้ว่าจะเป็นแบบไหน รักใคร มีความสุขกับอะไร หรืออยู่เพื่อใคร”

            จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้เกิดขึ้นจากความชื่นชอบ เมื่อเราชอบสิ่งไหนเราก็จะทำมันออกมาจากใจ ทำด้วยความสุข นิยายเรื่องนี้อาจมีสาระแฝงอยู่ไม่มากก็น้อย เพราะวีนัสใส่ไว้เพียงความทรงจำ เมื่อแต่ละคนแตกต่างกันแล้วความทรงจำจะเหมือนกันได้อย่างไร

            ขอบคุณทุกการติดตาม วีนัสขอสัญญาว่าจะพัฒนาและหาเรื่องแปลกใหม่ออกมาเล่าเรื่อยๆ ค่ะ ขอบคุณทุกคำติชมที่ส่งถึงกันทุกข้อความ อยู่ด้วยกันอย่างนี้นานๆ นะคะ

                                                ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณ

 

 

INTRO

Kyta’s Part

                 " ฉันโอนเงินให้แล้ว อย่าให้พลาดละ"

                “ หึ”

                เฟสไทม์จากคนที่สวยงามราวกับรูปปั่นเทพธิดา แต่คำสั่งของเธอไม่ต่างจากสัตว์ร้ายที่เดือดดาลไปด้วยแรงอิจฉาริษยา เหตุผลที่เธอบอกผมว่า...เป้าหมายขัดขวางเส้นทางดังของเธอ ปกติผมไม่รับงานอย่างนี้หรอกนะ

                แต่พอเห็นเป้าหมายร่างบางในรูป แค่วินาทีเดียวผมยังหลงไปกับรอยยิ้มที่สดใสของเค้า ถ้าผมไม่รับงานนี้ไว้เอง เธอก็คงไปจ้างคนอื่นทำอยู่ดี ผมเลือกเป็นคนทำลายรอยยิ้มนั้นเองดีกว่า

 

                                                                                 

 

 

EP.1

Gun’s Part

                  ลมหายใจหอบถี่หวาดกลัวอยู่ไม่สุขความมืดปกคลุมทั่วทิศ นี่เหม็นฉุนจากถุงขยะที่ครอบอยู่บนหัวหรือเพราะยาสลบก่อนหน้านั้น ร่างสะลึมสะลือพอรู้สึกตัวได้ก็ดิ้นประท้วง สองมือยังถูกดึงไปมัดรวมกันไว้ข้างหลังรั้งตึงจนเจ็บไปหมด สองเท้ายังเป็นอิสระออกแรงกระทืบลงพื้นสุดแรง พอจะจับความรู้สึกโคลงเคล้งและแรงสั่นสะเทือนได้

                ...นี่เราอยู่ในรถหรอ?

                ผมอยากรู้จังว่ารถกำลังวิ่งไปไหน เมื่อแรงสั่นสะเทือนจอดนิ่งไม่นานร่างผมก็ถูกฉุดลากราวกับไร้วิญญาณ ร่างเดินตามแรงลากอย่างเร็ว (นี่มันเดินหรือจะรีบไปตามควายที่ไหน) ผมถูกผลักแรงๆ จนล้มไปกองกับพื้น

                 ...เบาๆ ไม่ได้หรือไงวะ

                 นี่พวกแกรู้ไหมผิวฉันกว่าจะขาวเนียนละเอียดนุ่มมือขนาดนี้ หมดเงินไปตั้งเท่าไรห๊ะ !! ผิวผมมีค่ามีราคานะเฟ้ย ไหนจะงานโฆษณาสิบหลัก ไหนจะงานแบรนด์แอมบราสเดอร์เครื่องสำอางที่รับไว้อีก ถ้ารอดไปได้นะ...พวกแกตายแน่ไอ้โจรชั่ว!!

 

                 " ฟื้นแล้วเหรอครับคุณซุปตาร์ "  

                 " พวกแกต้องการอะไร ฉันมีเงินนะจะเอาไหม " ผมรู้อยู่แล้วว่าใครๆ ก็อยากได้เงิน จึงรีบยื่นข้อเสนอเพื่อจะได้จบๆ ไป # เงียบ ไม่มีใครโต้ตอบออกมา  แม้ว่าผ้าดำจะมัดปิดตาผมไว้แต่ความรู้สึกบอกว่ามีคนอยู่รอบตัวหลายคน

                " ถอดเสื้อผ้ามันออก " เสียงแรกที่ร้องทักผม ออกคำสั่งให้คนที่เหลือปลดเสื้อผ้าออกจากร่างผมทันที แรงฉุดกระชากไร้ทิศทางดึงทึ้งจนแบรนเนมทุกชิ้นพร้อมใจกันทิ้งผมไปทันที

                  " จะทำไรปล่อยกู " ผมพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่ก็รู้ดีว่ามันไม่เป็นผล ปรับอารมณ์ยื่นข้อเสนอต่อไป ไม่ว่าต้องเสียเงินมากเท่าไรมันก็คุ้ม เพื่อแลกกับที่ผมยังบริสุทธิ์ผุดผ่องอยู่

            ...ไม่นะ ครั้งแรกของผม

                 " เอาของมาแล้วออกไปกันได้ละ " เสียงเดิมยังออกคำสั่งต่อ เค้านิ่งเฉยจนน่าอึดอัด ผมพยายามคุยด้วยแต่เค้าไม่ตอบกลับมาสักคำเลย ปกติผมแค่ผมยิ้มทุกคนก็พร้อมยอมผมทุกอย่างนะ นี่อะไรกัน?

                 ...เค้าไม่รู้จักผมหรอ

                 " ผมไม่ชอบฝืนใจใคร จะรอจนคุณพร้อมละกันคุณซุปตาร์ ” เสียงนิ่งเรียบไร้อารมณ์ แอบๆ เคลือบแฝงไว้ด้วยอารมณ์ขบขันด้วยซ้ำ นี่เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง ร่างเปลือยเปล่าสั่นระริก ลมไม่ได้เย็นอะไรหรอกแต่ผมหนาวไปถึงแกนสันหลัง เพราะคำว่า "ไม่ฝืนใจใคร" ของมัน

                 มือ - เท้าถูกปล่อยเป็นอิสระ ผมตั้งการ์ดขึ้นป้องกัน ยิ่งกลัวก็ยิ่งร้อนรน ร่างผมถูกหมุนอย่างแรงตามฝ่ามือมัน ผมว่างเปล่าไม่มีอะไรให้จับยืดเซจนเกือบจะล้มแล้วแต่มีมือหนารั้งช่วงเอวไว้ ร่างผมเสียหลักโน้มตัวไปข้างหน้าพยายามหาที่ยึด ฝ่ามือใหญ่ฟาดลงปั้นท้ายอย่างแรง   ขาใครแทรกกลางตัวทำเอาผมยิ่งต้องอ้าออกกว้าง ไม่มีเสียงมันเล็ดลอดให้จับทิศทางได้ มีแต่ฝ่ามือที่หยอกล้อ ขย้ำเล่นสองก้อนกลมมันมือ

                 ข องบางอย่างถูกดันเข้ามาในช่องทางหลัง   ผมไม่รู้สึกเจ็บแค่ตกใจมากกว่า เม็ดเรียวยาวเล็กๆ ดันสอดเข้าปากทางเสียบคาอยู่อย่างนั้น ผมไม่มีทางดิ้นหนีเพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก  

                " ต้องการผมเมื่อไรก็บอกแล้วกัน " # ลากเก้าอี้มานั่งรอ

                 " มึงทำอะไรกู !! จะเอาอะไรก็บอกสิกูมีให้นะปล่อยกูเหอะ " # ปากดีเสียงดัง

         

                 อาการผมตอนนี้เหมือนเมาอะไรสักอย่าง ความร้อนในร่างกายทวีขึ้นเรื่อยๆผมรู้สึกตรึงที่แก่นกลาง ของเม็ดเรียวยาวที่สอดเข้าไปกำลังขยายใหญ่ร้อนตรงรูเชื่อมต่อ อารมณ์ดิบหื่นเริ่มปะทุ # มือลูบไล้ร่างกาย # มือสาวแก่นกลาง

                 " ให้ผมช่วยไหม " ถึงจะมึนเมาก็ยังพอเหลือสติให้ได้อายอยู่บ้าง แม้ว่าร่างกายเรียกร้อง ความดันเลือดสูบฉีด แรงหายใจหอบถี่ แต่ผมจะไม่ยอมขอร้องมันเด็ดขาด  

# มือยังขยับไม่หยุด  

                 " คนอย่างแกใครก็ไม่ต้องการ "

                 “ ดี!! เล่นตัวอย่างงี้ ผมชอบ”

                 " กูช่วยตัวเองได้ "

                 มันลุกขึ้นบีบหัวตรงรอยแยกของผมทันที อารมณ์ที่ใกล้ประทุถูกดับกลางคัน ทรมานร่างอย่างมาก...ผมอยากปลดปล่อย

               " ปล่อยกูกูไม่ไหวแล้ว "  มือมันขยับรัวต่อจังหวะจนผมเผลอครางออกมาแทนคำด่า นิ้วจิกแกร่งที่แขนข้างนั้นของมัน ผม เกาะร่างมันไว้แน่น จังหวะที่ขยับขึ้น-ลง รัวจังหวะเสียวจนขาสั่นน้ำปริ่มที่หัวพร้อมปล่อย

# หยุดทุกจังหวะหยุดลงพร้อมเสียงหัวเราะในลำคอ  

                 " ต่อเถอะนะขอร้องช่วยกูต่อ " ผมหลุดคำขอตามที่ใจต้องการ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายทำหน้ายังไง รู้เพียงสัมผัสต่อจากนั้นเริ่มนุ่มนวลเร้าอารมณ์ผมเหลือเกิน

                 " ผมไม่ช่วยใครฟรีๆ " เสียงเรียบโต้ตอบ เคลือบแฝงความพอใจอยู่ในนั้น ผมรู้ว่าสภาพผมตอนนี้… ยั่วยวนแค่ไหน ไอ้โจรนี่ยังจะเล่นแง่อะไรอีก

                 " ต้องการอะไรล่ะ !! ถ้าให้ได้ก็เอาไปเลย ช่วยเถอะ ช่วยผมก่อน " ผมเริ่มพูดเสียงอ้อน อย่างน้อยก็หวังว่าเค้าจะถนอมผมบ้าง

                 " พูดออกมาสิ ว่าอยากให้ทำยังไง " เสียงเดิมเริ่มหยอกเย้าอย่างอารมณ์ดี ฝ่ามือลูบไล้สัดส่วนผมตามใจเค้าต้องการ ไออุ่นไล่รดซอกคอจนผมรับรู้ได้ว่าอีกฝ่ายอยู่ใกล้แค่ไหน

                 " ขอแรงๆ เลย "

                ผมพูดได้เพียงแค่นี้ ก่อนริมฝีปากจะโดนบดคลึงช่วงชิงอากาศหายใจ รสชาติจูบของคนที่ไม่รู้จักมันควรเลี่ยนแปลกๆ ใ ช่ไหม? แถมยังเป็นโจรชั้นรากหญ้ากลิ่นไม่น่าพิสมัยนักหรอกแต่นี่อะไร !!   รสชาติบุหรี่กลิ่นหวานซ่าลิ้นเหมือนลูกอมรสมิ้นท์ฉ่ำอยู่ในปาก ส่งมาตามจังหวะบดคลึง ผมรับสัมผัสนุ่มนวลสลับกับเจ็บร้าวไร้ทิศทางที่อีกฝ่ายจงใจมอบให้ บางที่เค้าก็มาแบบเจ้าชายอ่อนหวาน บางครั้งก็ดูดกัดจนเจ็บชาไปหมด ร่างถูกบีบเฟ้นขย้ำมันมือจนผมพร้อมแล้ว ขาสั่นค่อยๆ ก้าวตามไป เค้า จงใจกำแก่นกลางเดินช้าๆ ยิ่งกระตุ้นให้ผมทรมานอยากมากขึ้นอีก

                  " ถอดเสื้อผ้าให้ผมสิ " ผมรีบถอดตามคำสั่งทันที ตาที่มองไม่เห็นกว่าจะถอดได้ก็ยาก มือสะเปะสะปะไปโดนเป้าแข็งจนได้ แทนที่จะรังเกียจกลับยั่วอารมณ์ซะมากกว่า เหมือนเค้าจะรู้ตัวบีบปากผมแล้วเอาแท่งแข็งยัดเข้าโพลงปากทันที ผมรัวปากเข้าออกปลายลิ้นเลียส่วนหัวจนชุ่ม

                กลิ่นอ่อนสไตล์ผู้ดีไม่น่าเชื่อว่าจะอยู่บนร่างของโจร เสียงซี๊ดซ๊าดในลำคอ บ่งบอกว่าฝีมือผมยอดเยี่ยมแค่ไหน ยาในร่างยิ่งกระตุ้นให้ร้อนระอุ ถ้าอารมณ์ปกติปานนี้ผมคงปล่อยออกมาแล้ว แต่นี้มันรู้สึกขาดอะไรไป...ไม่สุดไม่เสร็จสักที

                ความใหญ่คับแน่นในปากวัดขนาดได้เกินมาตรฐาน ผมดูดให้มันอย่างคนหื่นกระหาย   น้ำแรกที่ควรเป็นผมได้ปล่อยกลับเป็นเค้าชิงแตกลงคอซะก่อน มือหนารีบดันตัวผมออกทันที เศษน้ำพอเหลืออยู่บ้างถูกป้ายตรงช่องทางหลัง หน้าผมจมอยู่กับแผงอก  

                 " เคยรึยัง "

                 " ไม่เคย !! ใส่มาเถอะไม่ไหวแล้ว "

                 เสียงหัวเราะฝืดๆ ในลำคอกำลังเยาะเย้ยผมอย่างพอใจ ขาข้างหนึ่งถูกจับไปวางไว้บนเตียงสปิงนุ่ม อีกข้างยังอยู่บนพื้น รู้สึกถึงไรหนวดสากคลอเคลียขาอ่อนด้านใน สองมือบีบปั้นท้ายผมไม่มียั้ง ยิ่งบีบ ยิ่งคลึง ผมยิ่งได้อารมณ์ แอ่นอกเด้งปั้นท้ายสวนมืออย่างลืมตัว แผงอกผมยั่วยวนให้ฝังเขียวคมลงบนเนินเนื้อตุ่มไต ปากเค้ากัดจมฟัน ผมเผลอร้องลั่นเพราะความเจ็บแสบ ตามด้วยลิ้นที่ไล่เลียให้อย่างนุ่มนวลปลอบประโลม ปลายนิ้วดันผ่านเข้ามาเหมือนดันเม็ดยาให้ยิ่งลึกเข้าไปอีก หนึ่ง นิ้วหมุนวนในร่างกาย สอง นิ้วย้ำๆ เข้าออกจนผมครางตาม สาม นิ้วควานลึกจนพร้อมรับอะไรที่ใหญ่กว่าแล้ว

                สิ่งที่รอคอยถูกถูไถอยู่ตามรอยแยกสองก้อนเนื้อ ผมสูดลมหายใจเตรียมรับ เค้าค่อยดันเข้าอย่างนุ่มนวล แม้จะมีการเปิดทางมาก่อนแต่ร่างผมก็รู้สึกได้ถึงความตรึง และปริแตก ขยับเบาๆ ให้ผมได้เตรียมใจ อารมณ์ผมตอนนี้อยากปลดปล่อยมากแล้ว ถ้าเป็นปกติคงไม่อั้นไว้นานขนาดนี้ แต่นี้ไม่เสร็จสักทีเหมือนร่างกายต้องการถูกทรมาน

                " แรงอีกหน่อยขอแรงๆ "  ปากพร่ำขอตามสัญชาติญาณดิบ ตัวผมสั่นตามแรงกระแทกยิ่งถาโถมมามากเท่าไร ผมยิ่งพอใจล่องลอย ถูกทรมานจนสมองดับวูบไปในที่สุด

 

 

 

 

 

 

EP.2

Kyta’s Talk

                ผมนั่งมองเด็กหนุ่มยืนสาวแก่นกลางตรงหน้า ผิวที่เคยขาวละเอียดถูกเลือดสูบฉีดจนแดงไปทั้ง ขาสั่นเสียงครางเชิญชวนต่อให้ใจแข็งแค่ไหน...ก็คงทนไม่ไหว แค่อยากจะแกล้งยั่วเท่านั้น เมื่ออารมณ์ที่ปะทุขึ้นแล้ว ยากจะดับลงง่ายๆ นอกจากจะได้รับการปลดปล่อย

                 ถึงผมจะรับงานมาทำลายชื่อเสียงเค้า แต่สภาพหลังจากผ่านศึกหนักมาสี่รอบเต็มทำให้ผมสงสาร ผมพยายามถนอมเค้าให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่คำพูดขอร้อง ออดอ้อนที่กันต์พร่ำครางออกมา ผู้ชายคนไหนๆ ก็ต้องสติแตกกันมั่ง

                 “ แรงอีก ขอแรงๆ อีก"

                 เก็บรูปที่ต้องการจนพอใจแล้ว ก่อนจะลุกมาทำความสะอาดร่างนิ่งบนเตียง กันต์หลับไม่ได้สติตัวอุ่นร้อน คงไม่ได้มาจากฤทธิ์ยาปลุกเซ็กหรอกนะ ครั้งแรกเจอหนักขนาดนี้คงไข้ขึ้นแน่ ผมหาเสื้อผ้าสวมให้จับยาแก้ไข้ยัดใส่ปาก นี่ถ้าไม่กลัวว่าจะตายไปซะก่อน ไม่มัวมาเสียเวลาทำให้หรอกนะ ผมกระดกแก้วน้ำขึ้นดื่ม ก่อนที่จะใช้ปากประกบปากส่งน้ำผ่านไปให้คนไม่ได้สติ ยังจะมีเผลอขยับปากเม้มตอบมาอีก

...นายนี่มันจริงๆ เลย

ไลน์ !! ไลน์!!

: ทำงานเรียบร้อยแล้ว    Read 04.16

: Send a Photo    Read 04.16

: Send a Photo    Read 04.16

: Send a Photo    Read 04.16

 

Chom : ที่เราตกลงไม่ใช่อย่างนี้นิ   Read 04.22

Chom : ฉันต้องการรูปที่เห็นหน้าชัดๆ กว่านี้     Read 04.22

 

: ไม่ทันแล้วคุณ ผมปล่อยเค้ากลับบ้านแล้ว   Read 04.38

 

Chom : ได้ไง    Read 04.39

Chom : ฉันต้องการให้มันหายไป ไม่มาเกะกะทางอีก   Read 04.39

 

: เค้าคงไม่มาวุ่นวายแล้วละ   Read 04.57

 

Chom :   จะไปรู้ได้ยังไง มันเจ้าเล่ห์จะตาย   Read 04.59

 

: คุณลองมาถูกข่มขืนดูบ้างไหมละ   Read 05.03

 

                ผมเคยเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้เพราะตอนรับงานผมให้เธอติดต่อมาทางมอนิเตอร์เราเฟสไทม์คุยกัน โดยฝั่งผมจะโชว์แค่รูปพักหน้าจอเท่านั้น ไม่น่าเชื่อว่าคนที่สวยระดับนางเอกจะคิดทำเรื่องเลวร้ายได้ขนาดนี้ สงสัยเสพนิยายน้ำเน่าจนใช้ชีวิตในโลกความจริงไม่ได้แล้วมั่ง ผมตัดสินใจอุ้มร่างไร้สติกลับไปส่งที่คอนโด ยังไม่เช้ามากคงไม่มีใครสนใจเราหรอก อย่าถามนะว่าผมรู้ได้ยังไงว่าคอนโดไหน? ห้องไหน? ผมทำการบ้านมาอย่างดี แถมไอเด็กนี้ยังซ่อนกุญแจคีย์การ์ดไว้ใต้พรมหน้าห้องเหมือนผมอีกด้วยซิ.. .สิ้นคิดชะมัด(ว่ามันก็เหมือนว่าตัวเอง)

                เดินผ่านเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่แอบหลับมาอย่างง่ายดาย แบกขึ้นบ่ามาจนถึงห้อง ค่อยๆ วางคนตัวบางลงบนเตียงนุ่ม แขนที่เผลอมากอดรั้งผมไว้ ทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นจนไม่อยากละสายตา

                " ดูแลตัวเองนะ อย่าไปให้ใครหมั่นไส้จนมาทำร้ายอีก" ผมพูดเบาไม่หวังว่าเค้าจะได้ยิน เอื้อมมือไปแกะผ้ามัดตาออกให้ ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มเนียนใสระเรื่อ

                 "กูเป็นอะไรว่ะ ใจสั่นชอบกล" สะบัดหน้าเรียกสติแรงรีบหันหนี รีบตรงกลับคอนโดผมเองที่อยู่ไม่ไกลจากที่แรกนัก อยากอาบน้ำพักผ่อนเหมือนกัน

 

 

Gun’s Part

12.25 ( คอนโดกันต์)

                 ผมพยายามบิดร่าง ไล่ความขี้เกียจ รู้สึกเพลียและหิวน้ำมาก แสงจากผ้าม่าน ส่องสะท้อนจนผมต้องกระพริบตาถี่ เพื่อปรับสายตาให้ชินกับความสว่าง มองรอบๆ เจอสถานทีที่คุ้นเคย

                 "แม่ง !! ฝันร้ายชะมัด" ผมบอกกับตัวเองก่อนจะทนความกระหายไม่ไหว ต้องลุกออกไปหาน้ำกิน แค่ร่างกายลุกขยับก็รู้สึกปวดเมื่อยไปหมด นี่เรานอนนานไปหรือเปล่า? ขาสองข้างแตะพื้นพยายามจะลุกขึ้นยืน มันเจ็บแป๊บที่ช่องทางด้านหลัง เจ็บ แสบ เสียด กว่าจะดันตัวให้ลุกขึ้นยืนได้ทรมานมาก ขาสั่นเหมือนคนไม่มีแรงก้าวไม่ออก จุกช่วงท้องมากๆ ภาพต่างๆ หมุนเวียนอยู่ในหัวผม

" พวกแกต้องการอะไร"

                 " ถอดเสื้อผ้ามันออก"

                 " ขอแรงๆ เลย"

                 " แรงอีก ขอแรงๆ"

                ผมยืนทบทวนอยู่สักพัก ทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นผมยังมีสติดีแค่ควบคุมความต้องการของตัวเองไม่ได้ คนที่เคยเย่อหยิ่งจองหองกับร้องขอเสียงอ่อนเสียงหวานน่าอาย ผมไม่เคยรู้เลยผมที่ชอบมองผู้หญิงมาตลอด จะมีความสุขขนาดนั้นกับสัมผัสจาก ผู้ชาย

                " ทุกอย่างเป็นเพราะฤทธิ์ยา"

                 " กูไม่ได้ต้องการมึง ไอ้โจรชั่ว"

                ผมเถียงกับความรู้สึกของตัวเองอยู่นาน ขาที่สั่นเริ่มอ่อนแรงปล่อยให้ร่างผมทรุดไปกองอยู่ที่พื้นสองมือกุมหน้าอย่างสับสน น้ำตาค่อยๆ เอ่อไหลออกมา ผมไม่ได้เสียใจที่มาเจอเรื่องเลวร้ายแบบนี้ แต่ที่รู้สึกอยู่คือสัมผัสนุ่มนวลรอบตัวมากกว่า ทำไมร่างกายผมยังจำมันได้ดี ไม่ว่าความรู้สึกจะเคลื่อนตัวไปทางไหน ร่างกายยังหลงเหลือร่องรอยอยู่ตรงส่วนนั้น ย้ำชัดได้ว่าผมรู้สึกและเต็มใจถูกกระทำ

 

กริ๊งง.. กริ๊งงๆ

                 หันมองต้นเสียงน่ารำคาญ เรียกร้องความสนใจให้ผมลากสังขารตัวเองไปรับ   เสียงผู้จัดการส่วนตัวลอยมาตามสาย

                “ นี่กันต์!! เธอไปไหนมา? ฉันพยายามโทรหาเธอตั้งแต่เมื่อคืนก็ปิดเครื่อง” เสียงพี่เจนนี่ สาวประเทสองวัยสิบสิบ มากประสบการณ์แว๊ดกลับมา

                  “ มีอะไรหรือเปล่าครับ” ผมตอบกลับเสียงสุภาพ แต่ในใจรำคาญเต็มทน

                  “ เธอดูข่าวบันเทิงกรอบบ่ายยัง” พี่เจนนี่เกริ่นนำนิดหนึ่ง ก่อนจะเข้าเรื่องเมาท์ระหว่างเรา เรื่องของเรื่องคือภาพคล้ายดาราค่ายดังโดนรุมโทรม พี่เจนนี่วิจารณ์สนุกปาก ในขณะที่ผมเริ่มใจเสียเพราะยังจำสัมผัสนั้นได้ดี

                 “ ผู้หญิงที่ไหนพี่” ผมถามไปอย่างนั้นเอง พยายามเบี่ยงประเด็น ไม่อยากคุยเรื่องนี้ต่อ

                 “ บ้าเหรอ!! ถ้าเป็นผู้หญิงฉันจะเดือนร้อนไหม เค้าเป็นผู้ชายจ๊ะ”

                 “ ...”

                “ ว่าแต่เมื่อคืน พี่จะรีบบอกข่าวดีซักหน่อยว่า บริษัทXYZ ยินดีซื้อตัวเธอ ตัดสัญญากับต้นสังกัดเก่า เคาะราคาเรียบร้อยแล้วนะ”

                 “ หรอครับ”

                 “ จากที่ดังอยู่แล้วก็จะดังยิ่งขึ้น พี่ขออย่าให้ใช่เธอเลยนะ”

                 “ ห๊ะ!! อะไรนะพี่เจน”

                 “ ก็ข่าวที่พี่บอกโดนรุมโทรมไง ดูจากข้างหลังเหมือนเธอมากเลยแต่ไม่เห็นหน้า” เสียงพี่เจนนี่แผ่วลงเหมือนผมพลาดแล้ว พี่เค้าคงคุยลองเชิงแต่ถึงว่าพี่เจนจะรู้ผมก็ไม่กลัว เพราะนอกจากครอบครัวผมก็ไว้ใจเค้าที่สุด

 

                คำว่า " รุมโทรม " เสียดแทงใจผมมาก ถ้าเป็นเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เรียกว่ารุมโทรมนะ เพราะเราสนุกด้วยกันสองต่อสองทั้งคืนตังหาก แต่มันก็เป็นเรื่องน่าอายอยู่ดี ผมก็ไม่กล้าเล่าให้ใครฟังเหมือนกัน ดีที่พี่เจนนี่ไม่ถามออกมาตรงๆ พี่เค้าเป็นคนอย่างนี้เสมอ รู้ว่าผมทุกข์ใจแต่ไม่เคยซักไซ้

                 ซุปตาร์กันต์คนเก่ามีแววตาเย่อหยิ่ง ชอบมองคนอื่นอย่างเหยียดหยาม ชอบจิกใช้พี่ทีมงาน ความเรื่องมากของผมใครๆ เค้าก็รู้กันดี เพราะผมมันดารขาวีนไง แต่วันนี้ก้มมองร่างกายตัวเอง สองแขนเต็มไปด้วยรอยช้ำ ข้อมือยังมีรอยถูกมัด ลำคอเป็นจ้ำแดงเด่น รอยฟันบนแผงอกยังมีเลือดซึม ช่วงล่างของผมยังเสียดและสั่นทุกครั้งที่ขยับ ผมรู้สึกรังเกียจตัวเองเหลือเกิน

 

 

EP.3

Gun’s Part

1 สัปดาห์ผ่านไป

                ตั้งแต่วันนั้นผมยกเลิกทุกงานที่ติดต่อไว้ เหตุผลที่แจ้งให้พี่ๆ นักข่าวทราบคือผมไม่สบาย แท้จริงแล้วผมก็เป็นแค่คนป่วย # ป่วยที่หัวใจ เก็บตัวเงียบคนเดียวรักษาร่องรอยบนร่างกายจนเริ่มจางหายไป แต่ในใจยังจำได้ดีทุกสัมผัส ผมยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจก ส่งยิ้มให้เงาสะท้อนตรงหน้า พร่ำบอกตัวเองว่า...มันจะผ่านไป

                 เรื่องร้ายที่ได้เจอไม่มีใครรู้ มีแค่ผมกับเค้าคนนั้น ไม่ใช่สิ !! อาจจะเป็นแค่ผมคนเดียว เพราะไอ้โจรบ้ากามนั้น อาจจะไม่เคยจำด้วยซ้ำว่านอนกับใครบ้าง

                 ...ถ้าเราไม่รักตัวเองแล้วใครจะรักเรา

 

                แต่งหล่อเพื่อก้าวออกไปเป็นคนใหม่ อยู่กับครอบครัวใหม่ ต้นสังกัดเล็กๆ ตัดใจขายตัวผมให้บริษัทยักษ์ใหญ่ XYZ รายได้จากการฉีกสัญญาของผม จ่ายเงินเดือนให้พนักงานได้ทั้งปีเลย ผมก็ดีใจกับทุกคนด้วย เพราะถ้าไม่มีพี่ๆ ก็ไม่มีผมในทุกวันนี้

                 คำว่าซุปตาร์ที่ทุกคนเรียกผม คุณจะรู้บ้างไหม? ว่าผมแบกรับอะไรไว้บ้าง ขาก้าวข้ามม่านผืนใหญ่ แสงไฟสปอต์ไลค์สาดมาที่ผม เสียงรัวแฟลชกกระหน่ำจนผมจับคำพูดของพิธีกรไม่ได้ งานวันนี้เป็นทางการมากเพราะมีการแถลงการณ์ผลประกอบการประจำปีร่วมด้วย   มี CEO ของบริษัท เจ้าหน้าที่ฝ่ายต่างๆ นักแสดงดังในค่ายมากันพร้อมหน้า ทันทีที่ปลายปากกาสิ้นสุดลงความเป็นอิสระของผมก็หายไปด้วย

                " ขอเชิญคุณ คีตะ CEO คนใหม่ของบริษัท XYZ ขึ้นกล่าวปิดงานค่ะ"

                 หนุ่มร่างสูง หุ่นสมส่วนยังกับนายแบบ สวมใส่เสื้อผ้าตัดเย็บง่ายๆ แต่ดูแพง รองทรงยาวถูกหวีเสยเปิดโครงหน้าเรียวยิ่งดูภูมิฐาน แว่นกรอบบางรับกับจมูกโด่งคมสัน ทำให้หน้าที่สวยอยู่แล้วยิ่งมีเสน่ห์มากขึ้นอีก ผมมองตามทุกย่างก้าวของCEO คนหล่อ ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวสิ ทุกคนมองเป็นตาเดียวราวกับถูกมนต์สะกด

                " เรียกผมว่าคีตะ ก็ได้นะครับ" (ยิ้ม)!!!

                 " จะได้รู้สึกเป็นกันเองดี" (ยิ้ม)!!!

                 " รู้สึกดีใจมาก ที่การได้พบกันครั้งแรกของเราผมได้ขึ้นมาพูดถึงเรื่องของกำไร เรื่องของผลตอบรับที่ดีของบริษัท ผมเชื่อว่ามันจะดียิ่งๆ ขึ้นไปเพราะเราได้คุณกันต์มาร่วมงานด้วย" !!!

                 " ยินดีที่ได้พบกันอย่างเป็นทางการนะครับ"  !!!

                 ( ความรู้สึกผม !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)