‘ ตึก ตึก’

            “ จะทำอะไรคะหมอ”

            ยังไม่ทันได้ถามต่อ นิ้วเรียวยาวที่ฉันชอบมองก็คว้าเข้าเต้าแฝด ฝ่ามือหนาทาบทับเกาะกุมจนเกือบมิด แถมใช้ปลายนิ้วโป้งเกลี่ยคลึงเม็ดยอดจนแข็ง

            “ ใจเย็น ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลย” ไม่จริง! สายตาเย้ยหยันนั่นอะไร เค้ามองจ้องมือกลับคลึงเค้นไม่ยอมปล่อย มีแต่จะแรงขึ้น ๆ จนเปลี่ยนความตื่นกลัว เป็นจั๊กจี้แปลกๆ

            กี่ครั้งแล้วที่ยอมให้หมอหื่นทำแบบนี้ ทั้งที่รู้ว่าเค้าแค่แกล้ง มีแค่ฉันที่หวั่นไหว แต่ทำไมกลับปฏิเสธไม่ได้

            กรีดร้องคำหวานในใจ มือปลาหมึกของหมอหนุ่ม นวดเฟ้นจนฉันเด้งตัวเร่าร้องขอ เค้ายังแสร้งไม่รู้ทั้งลงแรงขยำจนสองเต้าขึ้นรอยแดง

            “ รู้สึกยังไงบ้าง” เสียงพร่ากระซิบถามอีกครั้ง ฉันตะกุกตะกักไม่กล้าบอกสิ่งที่ปรารถนา

            “ ไม่บอก ผมไม่ตรวจต่อนะ” คำดักทางกำลังกดดันให้ฉันพูดในสิ่งน่าอาย ในเมื่อร่างกายเรียกร้องแล้วใครจะทนได้เล่า เอาวะ! เป็นไงเป็นกัน

            “ ใส่เข้ามาเถอะค่ะ” ก้มหน้ากระเส่าเสียงพูด

            “ ว่าไงนะ ผมไม่ได้ยิน” ความเจ้าเล่ห์ของหมอหนุ่ม บวกกับร่างกำยำที่ทาบทับไม่ยอมห่าง กดให้ฉันพูดมันอีกครั้ง

            “ นะคะ ดาวต้องการ...”

            ‘ เฮือก!’ ยังไม่ทันพูดจบ ความจุกแน่นก็เข้ามาแทนที่ความหน่วง ทั้งที่มีน้ำซึมเกรอะกังเตรียมพร้อม เค้ายังทำฉันเจ็บขนาดนี้ ไม่อยากคิดเลยว่าวินาทีข้างหน้าโลกจะสั่นคลอนขนาดไหน

            “ อ๊ะ! อ๊ะ! อ๊าซ” ซี้ดซ้าดสมการรอคอยจริงๆ ความเจ็บแสบ เสียดสีตัวจนร่างฉันหลอมละลายไปกับอกแกร่ง ท้ายที่สุดฉันได้แต่พร่ำเสียงไม่มีความหมาย ครางตามจังหวะที่อีกฝ่ายมอบให้

            “ พอหรือยัง”

            “ ยังค่ะ ต่อนะคะ”

 

 

 

 

 

INTRO

 

            ณ. สนามลานปูนใต้ แหล่งชุมชนของคนละแวกนี้ มีพื้นที่กว้างเล่นกีฬาได้หลากหลาย ทั้งฟุตซอล ตะกร้อ ตีแบต ปั่นจักรยาน วิ่ง หรือเครื่องออกกำลังกายก็มี เรียกได้ว่าเป็นที่พักผ่อนหย่อนใจของทุกคน     

 

           “ ณดาว แก! อยู่! ไหน!” เสียงยัยมี่กรอกมาตามสาย เร่งให้ฉันไปจุดนัดพบ ทั้งที่ยังไม่ถึงเวลา

            “ อยู่บ้าน มีไร” กรอกเสียงงัวเงียตอบกลับ ก็แหม่! เมื่อเช้ารับจ๊อบพริตตี้แจกหนังสือพิมพ์หลายชั่วโมง กว่าจะฝ่ารถติดถึงบ้าน เล่นเอาหลับเป็นตาย ใครจะร่าเริงเหมือนนางล่ะคะ

 

          “ เร็วๆ แกรีบมา! นัดมาออกกำลังกายกันไม่ใช่หรอ” มี่ยังรีบเร่ง ทั้งที่แดดส่งไอร้อนออกมาต่อเนื่อง

            “ รู้! ตอนเย็นไหม ฉันเพิ่งกลับจากทำงานมาเอง”

            “ ตามใจ ไม่มาแล้วจะเสียใจ”

 

 

 

 

 

‘ ไลน์! ไลน์!’

MiMi send you a photo

            หลังจากพูดจบนางก็วางสายไป แล้วส่งรูปใครบางคนมาให้ เพียงแค่เห็นเหลี่ยมมุมคุ้นตา ฉันก็จำผู้ชายคนนี้ได้ทันที เพราะทุกเช้าเค้ามักจะแวะรับหนังสือพิมพ์

            … จากมือฉัน

 

            ‘ คนนี้!’ สะดุดตารอยสักที่ข้อมือลากยาวไปทั้งแขน คือแบบมันชวนให้สงสัยไงว่ารอยนั้นมันจะลามไปถึงไหนบ้าง แถมลายกราฟฟิคเท่ห์ๆ นั้น ไม่น่าจะอยู่บนเรือนร่างหนุ่มขาวตี๋ อปป้าเกาหลีแบบนั้นได้

            ไม่รอช้ารีบงัดร่างตัวเองออกมาจากที่นอนเน่าๆ   รวบผมมัดจุกสูง ใส่แว่นตาสุดเนิร์ด วิ่งออกมาจูงจักรยานคู่ใจ ปั่นไปที่นัดหมายทันที

           

            “ ระวัง!!!”

            ยังไม่ทันได้จอดรถด้วยซ้ำ เสียงตะโกนเตือนดังขัดขึ้นซะก่อน แต่ดูเหมือนจะช้าไป เพราะแก่นโลกเอียงลงอย่างรวดเร็ว ร่างฉันลอยละลิ่วตามแรงโน้มถ่วง ปลิวลงมานอนแนบพื้นซะแล้ว

            “ ณดาว! แกเป็นไรเปล่า” ขนาดสมองมึนๆ หูยังได้ยินเสียง 80 เดซิเบลดังมาแต่ไกล ตามด้วยฝ่ามืออุ่นๆ ประครองร่างจากพื้น

            ‘ แป๊ะ!’ เสียงเหยียบของแตกหัก

            “ แว่นตาฉัน!”

            “ ขอโทษที ผมไม่ได้ตั้งใจ”

            “ ไม่มีตาดูหรือไง!”

            “ นี่คุณ! ก็ใครใช้ให้มาขว้างทางบอลล่ะ”

            “ อ้าว! นี่นายว่าฉันผิดหรอ”

            “ ยังไม่รู้ตัวอีก ไม่มีตาดูหรือไง”

            หืมม... อย่าให้เห็นหน้านะ ผู้ชายอะไรทีแรกก็ขอโทษเราดิบดี ขอต่อว่าแค่นี้ต้องเถียงกลับด้วยหรอ ไม่เคยรู้หรือไงว่าในบัญญัติของผู้หญิงเราไม่มีคำว่า ‘ ผิด’ ต่อให้เราผิดจริง ก็ต้องบอกว่า ‘ ไม่ผิด!’

            “ พอแล้วแก เค้าก็ขอโทษแล้วจะอะไรอีก” มี่พูดแทรก

            “ ก็ให้นายนี่หยุดก่อนซิ!” นั่น! แพ้แล้วพลาดค่ะ คืออารมณ์ตอนนี้สามารถแถได้เป็นกิโลเลยแหละ

            “ โอเค ผมขอโทษอีกครั้งแล้วกัน อย่าบอกนะว่าคุณตาไม่ดีแล้วยังหูตึงด้วย”

            “ นี่นาย!”

            “ ผมพูดชัดเจนขนาดนี้แล้ว ยังไม่ได้ยินอีกหรอ”

            “ นาย!”

            นี่มันคำของโทษบ้านใคร! ขอโทษอย่างนี้ก็ได้หรอ? ฉันเต้นเร้าๆ ราวถูกด่าคำหยาบคายทั้งที่ไม่เลย

            เค้าจงใจกวนประสาทให้ร่างกายหลั่งฮอร์โมนคอร์ติซอล (Cortisol) ออกมา    

            “ พอแก! เค้าก็ไม่ได้ตั้งใจ” ปิดสงครามน้ำลายด้วยพ่ายยับเยินเกินกว่าจะทนอยู่ได้ สุดท้ายเพื่อนสาวก็ลากออกมา ราวเป็นนางเอกผู้เหนียมอาย

            “ แกรีบลากมาทำไม ดูซิ! เถียงจะชนะอิตานั่นแล้ว”      

            “ ละเมอไหมแก เถียงเค้าไม่ทัน แล้วยังไปยืนเด๋อให้เค้าด่าอีก”

            “ ใช่ไหม! ผู้ชายอะไรปากจัดเป็นบ้า”

            “ หึ ธรรมด๊า!”

*Cortisol / ร่างกายจะหลั่งฮอร์โมนนี้เมื่อร่างกายเกิดความตึงเครียด

            ตามทฤษฏีแล้วธรรมดาเสียงสูงคือ ‘ ไม่ธรรมดา’ รึเปล่า โอ๊ย! เราอยู่ในยุคที่ผู้ชายปากจัดกว่าผู้หญิงแล้วหรอ

            ทำไมถึงไม่มีใครเข้าข้างฉันเลย แต่เอ๊ะ ! เรามาที่นี่เพราะคนในรูปตังหาก ผู้หญิงแล้วหรอ ทำไมถึงไม่มีใครเข้าข้างฉันเลย แต่เอาดนี้แล้วยังไม่ได้ยินอีกอไงว่าในบัญญัติของผู้หญิ ไม่ใช่มาก่อสงครามประสาทกับหมอนั่นซะหน่อย

            “ ออมี่! แล้วคนในรูปที่แกส่งมาล่ะ เค้าอยู่ไหน”

            “ นี่แก... สายตาสั้นเท่าไรเนี่ย”

            “ ก็สั้นมากอยู่นะ”

            “ แล้วนี่มองเห็นไหม”

            “ เห็น! ลางๆ ทำไมหรอ”

            “ ก็...”

            “ โอ๊ย! ช่างเหอะ ผู้ชายคนนั้นล่ะ อยู่ไหน!”

            “ ก็... คนที่แกเพิ่งทะเลาะด้วยนั่นไง”

            “ ห้ะ!” ละห้อยเสียงราวเป็นนางเอกเอ็มวี

            “ โถ่! ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย”

            “ ไม่ต้องคิดมากนะ ยังไงแกก็ไม่ใช่สเปคเค้าหรอก”

            “ ทำไม!”

            “ อะ ดูเอง”

            แม้เลนส์แว่นตาแตกระแหง แต่ยังเหลือบางส่วนมองเห็นชัดก็ถูกสวมลงมา ผู้ชายคนนั้นมีสาวสวยโคตรเซ็กซี่ยืนประกบอยู่ มองไกลขนาดนี้หน้าอกหน้าใจเธอยังตู้มเตะตา ถ้าระยะใกล้แบบหมอนั่นไม่รู้จะชัดเฮชดีขนาดไหน

 

 

 

 

           

 

Chapter 1

           

 

            “ พี่คะ มีงานอะไรเรียกใช้หนูได้ตลอดเลยนะคะ”

 

           “ ขยันจังนะเรา จะรีบหาเงินไปทำอะไร”

            “ คือหนู… อยากเอาไปเสริมอึ๋ม”

            “ ห้ะ! เอาจริงซิ”

            “ จริงพี่ สมัยนี้ไม่มีใครชอบแบนเป็นกระดานหรอก”

            “ คิดมากไปหรือเปล่า ไม่กลัวหรือไง”

            “ เพราะกลัวนี่ไง ถึงต้องหาหมอเก่งๆ หมอเก่งมากก็ต้องจ่ายแพงมากเป็นธรรมดา”

            “ ถ้าอยากทำจริงๆ พี่มีที่แนะนำให้ อะ! เอาเบอร์ไปสอบถามดู”

            “ ขอบคุณค่ะ”

            หลังจากวันนั้นฉันก็พยายามทำตู้มให้ได้ ทั้งยัดทั้งดันก็ไม่ดีขึ้น จนความคิดศัลยกรรมเข้ามาในหัว

            เท่าที่อ่านข้อมูลมา มันก็ซับซ้อนดูแลยากอยู่เหมือนกัน แต่ทำไงได้ความสวยกับผู้หญิงเป็นของคู่กัน ในเมื่อเค้ามองว่าฉันตาก็ไม่ดี หูก็ตึง นี่แหละ ! ที่พอจะช่วยเชิดหน้าชูตาได้

            เมมเบอร์ที่พี่เค้าให้มาพร้อมกดโทร เสียงหวานๆ ของเจ้าหน้าที่สาว ทำให้ฉันฝ่ามรสุมรถติดมานั่งโง่ๆ รอใครสักคนในห้องนี้   อีกสิบนาทีข้างหน้าก็จะครบชั่วโมงแล้ว เค้าก็ยังไม่มาสักที

            “ คุณหมอคะ มีคนไข้รอพบด้านในค่ะ”

            “ เคสนี้ทำอะไร”

            “ เสริมหน้าอกค่ะ”

             คุณหมอเสียงหนุ่มถามพนักงานหน้าห้องเสียงเหนื่อยๆ คงเพราะนี่ก็ค่ำมืดแล้ว อาจใกล้เวลาปิดคลินิกเต็ม

ที แต่จะให้ทำไงในเมื่อฉันนั่งรอมารวมชั่วโมง จะให้เกรงใจแล้วขอตัวกลับงั้นหรอ ...ไม่! นั่นไม่ใช่นิสัยฉัน

            “ คุณนี่อดทนดีนะ อยากอึ๋มขนาดนั้นเลย” เสียงไม่ค่อยเป็นมิตรนัก ดังขึ้นพร้อมฝ่ามือวางบนไหล่

            “ คือ...” เสียงยานครางคิดคำแก้ตัว หันมองตามช่วงแขนแล้วต้องตกใจ

 

           “ นาย!” คุณหมอคิวทองที่นั่งรอมารวมชั่วโมง กลายเป็นคนกวนประสาทแต่หน้าตาดีในตอนนั้น อยากขยี้ตาตัวเองสักสิบรอบ เผื่อจะมีสักรอบที่ฉันตาฝาดไป

            “ เรียกให้ดีๆ หน่อย”

            “…”

            “ คุณหมอคะ อัพไซส์ให้หนูหน่อยค่ะ! ไหนลองพูดซิ”

            “ ชิส์!”

            ดีที่ยังมีสติพอ กลืนคำหยาบลงคอกัดฟันฝืนยิ้ม ส่งสายตาอาฆาตตามคำล้อเลียนของหมอหนุ่ม

            “ ฉันคนเดียวที่ไหนล่ะ ผู้หญิงทุกคนก็อยากสวยกันทั้งนั้น” ก้มหน้าตอบกลับ อยู่ๆ ภาพผู้หญิงคนนั้นก็แทรกเข้ามา ผิวขาวละเอียด หุ่นทรงองค์เอวสุดเพอร์เฟคถ้าเทียบกับฉัน ช่างไกลกันเหลือเกิน

            “ ไหนขอผมดูหน่อยซิ”

            “ เฮ้ย!”

            “ จะอายอะไรล่ะคุณ ยังไงซะผมก็ต้องเห็นของคุณอยู่แล้ว”

            ใช่! นายต้องเห็นอยู่แล้ว แต่ไม่ใช่ตอนนี้ไหม คือมาปรึกษาเฉยๆ ทำไมต้องเปิดโชว์ด้วย เอ๊ะ! หรือว่าเป็นเรื่องปกติที่หมอต้องขอดูของคนไข้ก่อน

            “ อย่างคุณน่ะนะ เอาซิลิโคนมาทมสักตันหนึ่ง ยังไม่เต็มเลย”

            “ นี่หมอ!”

            คนบ้า! ฉันละเกลียดจริงๆ ไอ้เสียงเย้ยขำแบบนี้ ฟังแล้วจี๊ดขึ้นสมอง ทำให้รู้สึกแพ้ทุกที อึดอัดอยากด่า แต่ปากกลับอ้าไม่ออก เพราะที่เค้าพูดมันดันจริงนี่ซิ

            “ เร็ว! ผมไม่ได้ว่างมาดูกระดานแบนๆ ของคุณทั้งคืนหรอกนะ”

            เค้าย้ำเร่งอีกรอบ ซึ่งคราวนี้มาพร้อมแววตาจริงจังสะกดให้ฉันเริ่มปลดกระดุมทีละเม็ด ความรู้สึกร้อนเผาเหมือนถูกสัมผัส ทั้งที่สายตานั้นจ้องนิ่งไม่แสดงท่าทีอะไร แถมยกยิ้มกวนประสาทด้วยซ้ำ

            มือสั่นระริก หายใจติดขัด รู้สึกประหม่าขัดเขิน ระยะทางจากเม็ดแรกจนถึงเม็ดสุดท้ายช่างยาวไกลเหลือเกิน มันไม่เสร็จสักทีซิ สุดท้ายบราตัวจิ๋วก็เผยออกมาอวดสวยตา เค้าเหล่มองเป็นพักๆ ทำเหมือนภาพตรงหน้าไม่ชวนมองเลยสักนิด

            . ” ถอดนั่นด้วย”

            “ ต้องถอดด้วยหรอ”

            “ หรืออยากให้ผมถอดให้”

            “ คือ...”

            ฉันแค่คิดจะถ่วงเวลา นั่งรอนานขนาดนี้ยังไงก็ต้องตามใจหมออยู่แล้ว เพียงแต่มันเขินมาก รู้สึกในตัวเห่อร้อนทุกรูขุมขน เกร็งประหม่า และหวาดกลัวสายตาเค้าเหลือเกิน

            จากที่หมอหนุ่มนั่งเก้าอี้ห่างเพียงช่วงแขน ตอนนี้กลายเป็นเราสองนั่งชิดจนจะรวมร่างกันอยู่แล้ว หน้าอกไม่ได้อยู่ในระดับสายตาอีกต่อไป กลายเป็นหน้าฉันนี่แหละที่เค้าจ้องเอาๆ ไม่ยอมหนีไปไหน

            “ เขินหรอ”

            “ จ้องขนาดนี้ ไม่เขินเลยมั้ง”

            “ แค่นี้ยังทำไม่ได้ แล้วคุณจะกล้าโชว์นมต่อหน้าผมหรอ”

            “ ...”

            “ เสียเวลาผมจริงๆ”

            ยิ่งเกลียดก็ยิ่งได้ยินไอ้ เสียงเย้ยในลำคอเนี่ย พูดเหมือนไม่เต็มใจนัก ทั้งที่สุภาพทุกคำแต่มันเหมือนคำด่าที่กรีดลึกลงกลางหัวใจฉัน

            “ ฉันกล้า!” อ้อมมือไปด้านหลังตั้งใจจะปลดชิ้นสุดท้ายออก แต่ฝ่ามือใหญ่กว่ากลับสอดล็อกเอวฉันไว้ซะก่อน

            “ ถ้าคุณสบตาผมได้ครบนาที ผมยินดีจะทำให้ ตกลงไหม” ฝ่ามืออีกข้างที่วางอยู่เชยคางฉันขึ้นถาม

            ระยะใกล้ขนาดนี้ ต่อให้คนไม่รู้จักยังจ้องตากันให้ครบนาทีไม่ได้เลย แล้วนี่เค้าเป็นคนที่ฉันชอบ จะทำได้หรอ ?

            “ นายพูดเองนะ”

            “ หึ! ปากดี”

            ‘ ตึก ตึก’ รอยยิ้มนั่นทำฉันปั่นป่วน มันไม่ได้ดูร้ายเหมือนที่ผ่านมา กลับแพรวพราวราวตรึงให้ยิ่งหลงใหล

            ‘ อุ๊ย!’ แม้มีบรากั้นอยู่ แต่สัมผัสนวดเฟ้นกระตุ้นทุกประสาทสัมผัสทำให้ตื่นตัวเหลือเกิน เม้มปากกลั้นเสียงแปลกปลอม ตายังจ้องค้าง ยอมให้มือนั้นลูบไล้ตามอำเภอใจ

            นิ้วเรียวยาวอ้อยอิ่งลูบวนผิวเนื้อ ลงแรงจิ้มปลายนิ้วจนบอลลูนเด้งดึ๋งสู้ ฝ่ามืออุ่นประครองบีบเค้นถ่ายเทความร้อน ฉันพยายามนิ่งอดทนจนถึงวินาทีสุดท้าย

            “ อย่า!” ปากพูดเถียงอัตโนมัติ แต่ตายังจ้องตามกติกาไม่หนีหาย ทันเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อีกครั้ง แล้วสิ่งที่ฉันห้ามก็เกิดขึ้น

            นิ้วเรียวยาวสอดเข้าบรา สะกิดปลายยอดอก เม็ดแข็งเป็นไตแสดงความอารมณ์ชูชัน ตามจังหวะที่นิ้วนั้นปรับจูน ทำให้ฉันเผลอครางออกมา

            “ อืมม...” ไม่ไหวแล้ว ไม่สามารถกลั้นมันได้แล้ว ทั้งเสียงคราง ทั้งเกมส์จ้องตาของเรา ฉันไม่อาจทนให้มือนั้นซุกซนได้ครบนาที ฉันไม่สามารถต่อต้านสายตานั้นได้อีกต่อไป

            “ คุณแพ้แล้ว เลิกคิดซะเถอะ”

            “ นายขี้โกง”

            ค่ะ! บทนางเอกมาอีกแล้ว ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะดีดดิ้นได้ขนาดนี้ พยายามงัดร่างออกห่างจากอกเค้า ทำท่าราวรังเกียจซะเหลือเกิน ทั้งที่ในใจโคตรตื่นเต้น

            “ หรอ ผมขี้โกงอะไรคุณ ไหนลองบอกซิ”

            “ ก็นาย!”

            อีกฝ่ายเหมือนรู้ทัน หยอกเย้าเจ้าแฝดอีกหลายครั้ง แม้ฉันพยายามหนี แต่ร่างอ่อนระทวยพร้อมหยุดค้างจะไปไหนได้

            “ ผมทำไม”

            “…”

            “ ถ้าคุณอยากตู้มกว่านี้ ผมมีวิธีนะ สนใจไหม”

            “ วิธีอะไร”

            ปลายคางถูกเชิดขึ้นจ้องอีกครั้ง ระยะใกล้กันเพียงคืบทำให้เห็นแววตาวิบวับนั่นชัดเจน คนร่างสูงกว่าโน้มหน้าลงมาใกล้ ใช้สายตาจองจำฉัน ทั้งที่อีกมือยังลูบคลำเม็ดยอดหมุนวนราวสนุกมือ

            “ อยากรู้หรอ” เสียงกระเส่าถามกลับ

            “ อืม บอกมาซิหมอ” มือกุมหากันแน่น เอียงอายหนีสายตา

            “ แล้วจะเอาอะไรมาแลกล่ะ ผมไม่บอกใครฟรีๆ หรอกนะ”

            “ เอ๊ะ! หมอนี่” ตวัดตามองทันที เค้าผละออกจากตัวฉันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมทำหน้าไม่สนใจดังเดิม

            “ คิดดูเองแล้วกัน สนใจก็โทรมา”

            นามบัตรนายแพทย์อะไรสักอย่างถูกยัดใส่มือ ฉันไม่ชอบอารมณ์ตอนนี้เลย มันรู้สึกอึดอัดแปลกๆ คล้ายหงุดหงิดแต่ก็แฝงความงุนงง คล้ายโล่งใจแต่ก็แฝงไว้ด้วยความหน่วง

            “ ใส่เสื้อผ้าซะ ก่อนที่ผมจะเรียกคนอื่นเข้ามา”

            “…”

            “ หรืออยากให้ผมใส่ให้”